"شبهای پیشاور" و "دکتر و پیر" سبکی نو در نشر معارف اسلام و تشیع ارائه دادند. گنجاندن مباحث عقلی و نقلی پیرامون شبهات اعتقادی در قالب داستان، کاری نو و بدیع و اثرگذار به شمار می‌آید. کتاب "فرشته‌‌‌ای در برهوت" هم تقلید از همین سبک است که با ادبیاتی شیوا و قالبی داستانی به بیان عقاید شیعه و دفاع از حقانیت ولایت مولا علی علیه اسلام پرداخته است. دست نویسنده اش درد نکند؛ اما خب، پناه گرفتن زیر چتر وحدت و استفاده مکرر از ظرفیت و پوشش اتحاد مذاهب در این اثر کمی‌رندانه و فانتزی به نظر می‌رسید. در قالب وحدت، بیراهه خواندن رقیب و دور دانستنش از رحمت الهی، کمی‌تحریک کننده و بغض آلود به نظر می‌رسد. چه اشکالی دارد بی واهمه و صریح، ضمن حفظ احترام متقابل به بحث و گفتگو و رد و بررسی عقاید هم بپردزایم، وحدت هم به جای خود؛ دلیلی ندارد این واژه را که از شعائر انقلاب است لوث و خفیف نمائیم. نویسنده محترم که کارش انصافا خواندنی و ستودنی است می‌توانست بی پروا اثر را بی استفاده از پوشش وحدت در دفاع از حقانیت تشیع معرفی کند. برای وحدت هم البته میتوان آثاری با رویکرد زندگی و همجواری مسالمت آمیز و تأکید بر مشترکات تولید نمود.