اشک آتش

خیلی از آنهایی که در حال محکوم کردن جنایت هولناک یک مرد تالشی در قتل فجیع دختر سیزده یا چهارده ساله اش هستند اگر همان پدر اجازه ازدواج دختر با پسر مورد علاقه اش را می‌داد او را به خاطر رضایت به ازدواج زود رس فرزند و احیانا مقوله کودک همسری و ... زیر سوال می‌بردند!

جامعه ما از فرهنگ برآمده از جوّسازی‌های رسانه‌‌‌ای رنج می‌برد. فرهنگی تحمیلی و پوچ که ارتباط نامشروع نوجوانان را مصداق آزادی می‌داند اما ازدواج رسمی‌آنها را زیر سوال می‌برد. فرهنگی تقلبی و به دور از اصالت که با موج نیشخندهای حاصل از هجو و تهمت و تمسخر مردمان گیلان زمین، انگ تلخ بی غیرتی را بر پیکره روان مردم خونگرم این دیار پاک نشانده و مردان غیور دیار میرزا را برای چند لحظه خنده و مجلس گرمی‌بیشتر، سوژه لطیفه‌های زمخت و غیرانسانی قرار داده است.

پدری که دختر نوجوان خود را متأثر از فرهنگ بی مبالاتی صادر شده از غرب، فریب خورده و بازیچه دیگری می‌بیند و می‌داند اگر او را به ازدواج سوق دهد مورد شماتت مردم واقع می‌شود و اگر در قبال این رابطه نامشروع سکوت پیشه کند، غیرتش را هدف تمسخر هموطنانش می‌یابد بیشتر در معرض ارتکاب رفتاری جنون آمیز و به دور از عقل قرار می‌گیرد.

یاد بگیریم برای هموطنان و اقوام مختلف کشورمان جوک نسازیم و روح و روانشان را دستمایه هجو و تحقیر قرار ندهیم.

یاد بگیریم به احکام اسلام و سنت‌های اجتماعی احترام بگذاریم و به جای آنکه بی مبالاتی و خودباختگی در مقابل فرهنگ مهاجم غرب را افتخار بدانیم آموزه‌های اخلاقی دین در اهمیت خانواده –اعم از پایبندی به حریم خانواده و ضرورت تشکیل خانواده- را ترویج نماییم.

حالا خوب است امام فرمود خوزستان دینش را به اسلام ادا کرده است.

آدم مشکلات مردم خوزستان مثل کم آبی و دفع فاضلاب و بی گازی و ... را که می‌بیند احساس می‌کند بعثی‌ها ببخشید بعضی‌ها می‌خواهند انتقام مقاومت خوزستانی‌ها در برابر دشمن و نجات میهن را از این مردم بگیرند.

این ایام شیوع کرونا که بحث مواسات مطرح بود توفیق شد هدایای مردمی‌را به خانه بعضی از نیازمندان برسانم. افرادی را از قبل می‌شناختم که هشتشان گرو نهشان است و با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند. با این که بسته‌ها را محترمانه و بی جلب توجه به در خانه شان می‌بردم ولی به راحتی قبول نمی‌کردند و می‌گفتند که از ما محروم تر هم هست. برای اینکه شخصیتشان خدشه دار نشود ادعا می‌کردم که این بسته‌ها مربوط به افراد نیازمند و محروم نیست و شرط خاصی ندارد و من به هر کس دلم بخواهد می‌توانم برسانم و عشقم کشید که بدهمش دست شما و ... به ضرب زور بالاخره قبول می‌کردند.

عده‌‌‌ای هم بودند که وقتی به گوششان می‌رسید می‌آمدند دعوا که چرا به ما از این بسته‌ها ندادی و ...؟ می‌گفتم مومن خدا تو حقوق ثابت داری. خانه شخصی داری ماشین داری الحمدلله خدا بیشترش کند؛ خوب بنشین سرجایت و دستت را بیخود دراز نکن.

جایی در حدیثی از امام حسن علیه السلام و نیز حضرت علی علیه السلام خواندم که بدتر از فقر، احساس فقر است.

در زندگی بعضی‌ها دیده ایم که به رغم برخورداری از نعمات مختلف مادی، حس نیاز، زجرشان می‌دهد و همواره در تلاطم افزایش دارایی خود هستند و گمان میکنند از چرخه روزگار عقب مانده اند. این طور افراد هیچ لذتی از دنیا نمی‌برند چون روحشان همواره در سختی است و اعصابشان تحت فشار افکار منفی و خودخواهانه در عذاب قرار دارد.

و افرادی را هم دیده ایم که به کم بضاعتی خود قانع هستند. گل لبخند از لبشان محو نمی‌شود و آرامش در وجودشان موج می‌زند و از زندگی لذت می‌برند.

واقعا تا زمانی که افکار و جهان بینی ما درست نشود نمی‌توانیم درست زندگی کنیم.

راستی تا یادم نرفته بگویم در احادیث هم داریم خدا در آخرت با کسانی که به کم دنیا راضی هستند و حرص نمی‌زنند و سخت نمی‌گیرند، سخت رفتار نخواهد کرد.

اگر جلو نرفتیم عقب هم نرویم! همان جا بایستیم لااقل ‍‍از قافله جا نمانده و راه را گم نکنیم. بالاخره یکی می‌آید و دستمان را می‌گیرد و جلو می‌برد. اما وقتی عقب رفته و مسیری اشتباه را طی کنیم باید تلاش کنیم که تازه برگردیم سر جای اولمان و از نو شروع کنیم.

هیچ کس دوست ندارد طبیعت عالم دست بخورد. هر کس می‌بیند جنگل و کوه و دشت و رودی را تخریب می‌کنند دل آزرده می‌شود. طبیعت زیباست و نظمی‌که خدا در آن قرار داده دیدنی است. همه زیبایی‌های خلقت را دوست دارند. فطرت ما هم همین حکم را دارد. بگذاریم صاف و زلال بماند. دست که می‌خورد و آلوده که می‌شود زیبایی اش را از دست می‌دهد.

فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا۱ سرشت همه انسان‌ها بر نیکی و حق گرایی آفریده شده است. بچه‌‌‌ای که از مادر متولد می‌شود را همه دوست دارند. می‌دانند بدی و سیاهی از ساحت او دور است. می‌گویند حج که بروید یا توبه که می‌کنید و ... دوباره مثل کسی می‌شوید که تازه از مادر متولد شده است. ماه رمضان هم همین خصلت را دارد. عید فطر یعنی عود به فطرت. یک ماه روزه می‌گیریم که دوباره برگردیم سر جای اولمان. راهی که به اشتباه رفته ایم را جبران کنیم. برگردیم سر اول خط. طبیعت زیبایی که خدا در وجودمان قرار داده را دریابیم. همانی بشویم که خدا خلق کرد. عقب نمانیم و گم نشویم. به کودک هم می‌گویند جایی رفتی و گم شدی همان جا بایست و تکان نخور. بالاخره یکی می‌آید و راه را نشانت می‌دهد.

عید فطر را جشن می‌گیریم و خدا را شکر می‌کنیم که به طبیعت خود بازگشته ایم. این بار همین جا که هستیم بایستیم. یکی می‌آید و دستمان را می‌گیرد. ما که بی صاحب نیستیم. فقط مواطب باشیم سرمان را به زیر نینداخته و دوباره راهی کج را اختیار نکنیم.

۱- سوره روم آیه۳۰

نام عملیات آزادسازی خرمشهر قهرمان، الی بیت المقدس بود تا همگان بدانند دفاع ما نه در برابر تهاجم حزب مزدور بعث که تقابل با جهانخواران پلید کاخ سفید و کرملین و تل آویو است و آرمانمان نه صرف آزادی خرمشهر که نجات قدس شریف از چنگال غاصبان صهیون خواهد بود. فتح خرمشهر نه فتح خاک که فتح ارزش‌های انسانی است.

یک روز آزادی خرمشهر را جشن گرفتیم. یک روز آزادسازی جنوب لبنان را. در کربلا نماز خواندیم و امروز در مرز فلسطین اشغالی آماده جهاد بزرگ آخرالزمانی برای نجات قبله اول از یوغ ستم ستمپیشگان هستیم.

خرمشهر، باب ورود بیت المقدس بود.

خرمشهر‌‌‌ای آسمان غبار گرفته تاریخ...

ای بوسه گاه فرشتگان، شرار آتش ایمان...‌‌‌ای خونین شهر!

خمخانه‌ی خونین تو، مقصود دل عاشقان و مراد حلقوم عطشناک تشنگان باده‌ی سرخ شهادت است.

ای دست نیایش خاک! ز آستان کبریایی افلاک، جرعه‌‌‌ای از ساغر جنون را تحفه نگاه شفق بین عشاق گردان.

اینک که نغمه نینوایی یاد تو، رخت دنیایی ما بر چیده و طنین آهنگ رندانه ات، طبع خروش گرمان را برانگیخته، در انتظار طلعت ندای «هل من ناصر» دیگری از افق ولایی حقیم، تا نمایش گر زیباترین رقص مرگ شویم؛ چرا که نوای طرب انگیز نی وجودمان را دم عاشورایی حسین علیه السلام به شور انداخته...

عاشقان وصال و رهپویان طریقت رستگاری، مهیای نبرد با غاصبان حقیقت و اشغالگران حریم شرافت و انسانیت هستند. یک بار دیگر بانگ الله اکبری که آزادی خاک قدسی تو را نوید داد، شیپور استقامت و مجاهدت در راه فتح میراث انبیا را برای مردان جبهه توحید به صدا در آورده است.

خرمشهر فقط خرمشهر ایران نیست، خرمشهرِ جهان آراست و مبدأ رهایی مظلومان سراسر عالم و شکست هیمنه ظالمان.

خرمشهر، جلوه گاه غرش رعدآگین عشق است و مسجد جامع آن، پادگان ملکوتی لشگر توحید.

مسجد جامع، عَلَم مقاومت و پیروزی این شهر است و طراوت و آراستگی آن هنوز از رایحه حضور سردار پایداری، شهید محمد جهان آراست که سرچشمه می‌گیرد.

خرمشهر، پیشانی وطن است و مسجد جامع، پیشانی بند سرخ آن که نشان مقدس یازهرا سلام الله با ترکش‌های اصابت کرده بر پهلوی مسجد سبز شده است.

خرمشهر اگر خرّم است، مرهون صدها قلب بی تپشی است که هم آغوش بستر خاک گشته اند...

بر فراز بام آسمانی خرمشهر که نیزه عشق، با تلاتو هزار رأس منور، سرافراز می‌شد و قامت افتخار بر می‌بست، بر انتهای افق کهکشانی نگاه شهر، شفق سرخ گون وصال، نقش معراج خون را تداعی می‌کرد.

غبار تهاجم، اگر چه فضای شهر را کدر می‌نمود، ولی دیری نپایید که خورشید حماسه با هر درخششی که بر دار آفرینش می‌یافت، جامه سپیید رهایی را تا ابد بر پیکر تنومند خرمشهر پوشانید. گنبد بارگاه مسجدالاقصی نیز در انتظار غریو الله اکبر فاتحان خرمشهر است. عملیات الی بیت المقدس هنوز به پایان نرسیده و خرمشهرها در پیش است. کمربندها را باید محکم بست. قافله نینوا هنوز هم در انتظار لبیک اصحاب حسین علیه السلام است. عاشوراییان در قدس نماز می‌خوانند.

شهید بروجردی را در سِمَت فرماندهی قرارگاه حمزه سیّدالشهدا که کاملاً شایستگی بیش‌تر از آن را هم داشت، قرار ندادند. در پوسترهایی که بعد از شهادتش برای او زدند نوشتند «جانشین قرارگاه حمزه سیّدالشهداء علیه‌السّلام» ولی واقعیت این است که در زمان شهادت، او جانشینِ قرارگاه هم نبود. اصلاً هیچ سِمَتی نداشت.

وقتی او را دیدم، به او گفتم: «حاجی! برای چی این‌جایی؟»

گفت: «می‌خواستی کجا باشم؟ حالا می‌خواهی چه بگویم؟ احساس می‌کنم کار کوچکی از دست من برمی‌آید همان را انجامش می‌دهم. چه اشکالی دارد؟ مگر مشکلی است که عنوان‌های مسئولیتی با دیگران باشد؟»

اول خرداد سالگرد شهادت سردار رشید اسلام، مسیح کردستان، محمد بروجردی است. رجانیوز مصاحبه‌‌‌ای با سردار احمدی مقدم از همنفسان شهید بروجردی منتشر کرد که بسیار خواندنی و جالب است. لینک مطلب را به خوانندگان اشک آتش تقدیم می‌کنم:

http://www.rajanews.com/news/336844/%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%D8%A8%D8%B1%D9%88%D8%AC%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%9B-%D8%A7%D8%B2-%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF-%D8%A7%D9%88%D9%84%DB%8C%D9%86-%D8%B3%D8%A7%D8%AE%D8%AA%D8%A7%D8%B1-%D9%86%D8%B8%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D9%BE%D8%A7%D9%87-%D8%AA%D8%A7-%D8%A7%D8%AD%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D9%85%D9%90-%D8%AE%D8%A7%D8%B5-%D8%A8%D9%87-%D9%81%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%D9%87%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D8%B4

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، یا ، ^{، _،}

، ،

، 
، 
، 
، ، ، 

همه امامان ما یا با شمشیر خصم و یا با سمّ و زهر کینه دشمن به شهادت رسیدند. علت بغض دشمن با پیشوایان دین هم به خاطر دعوای علمی‌و عرفانی نبود! ائمه ما از نظر علم و ادب و عرفان و ... سرآمد جوامع بودند؛ اما آن چه سبب دشمنی حکّام می‌شد وجه سیاسی شخصیت آن بزرگان بود.

حسین علیه السلام را به خاطر ارث و میراث ذبح ننموده و خاندان اطهرش را بر سر آن به اسارت نبرده اند! حسین برخاسته بود برای امر به معروف و نهی از منکر و احیای سیرت رسول اکرم(ص) که بر مذاق ظالمان خوش نیامد.

تاب عدالت علی علیه السلام را نداشتند و سنّت او در عمل به اسلام راستین را با منافع خویش در تضاد می‌دانستند که بر ضدش جنگ‌ها راه انداخته و عاقبت فرق مبارکش را در سحرگاه مسجد کوفه شکافتند.

همه ائمه ما سیاسی بودند و کسی نمی‌تواند بگوید که من اهل بیت را دوست دارم؛ اما در سیاست دخالت نمی‌کنم! نمی‌شود عاشق علی بود و مرامش را بر نتافت. نمی‌شود ذکر حیدری گفت و در مقابل ظلم و بی عدالتی ساکت نشست.

امروز اگر علی علیه السلام حضورداشت آیا در مقابل توحش غاصبان قدس و بی پناهی کودکان مظلوم یمن و کشمیر و نیجریه و ... سکوت اختیار می‌کرد؟ اگر چنین بود که دیگر او را امام عدالتخواهان و رهبر مستضعفان جهان نمی‌خواندند.

حسین علیه السلام که بیعت مثل خودش را با مثل یزید جایز نمی‌دانست فراتر از محدوده زمان و مکان، راه ایستادگی در برابر حق کشی‌ها را ترسیم نمود تا حتی آن هندوی آزادی خواه نیز قیام در برابر ستم را به تبعیت از نهضت امام عاشوراییان تلقی نماید.

"کُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً"1 خط و مشی ترسیمی‌علی علیه السلام برای همه رهروان حقیقی طریق عدالت در طول تاریخ است. هر که علی را قبول دارد و مرامش را می‌ستاید درد محرومان و مظلومان سراسر عالم را دغدغه خویش می‌داند.

روز قدس، روز بیعت با مسیر اهل بیت است. فرصتی است برای آن که نشان دهیم راه امامان خویش را مستدام دانسته و پیروی از مکتب علوی را محصور کلام و اشک و دعا و ادعا نمی‌دانیم.

1- نامه 47 نهج البلاغه

کمترین وظیفه اخلاقی در قبال کسی که قدمی‌برایمان برداشته و لطفی در حقمان روا می‌دارد این است که از او تشکر کنیم؛ حتی اگر هیچ توقعی نداشته باشد. شرط ادب این است که قدردان محبت دیگران باشیم و اگر چنین نکنیم در نگاه جامعه، رفتارمان به دور از ادب و اخلاق به شمار می‌آید. با این وصف در مقابل نعمت‌های ناتمام خدای یکتا وطیفه‌‌‌ای بزرگ و ناتمام در شکرگذاری داریم.

امام حسن مجتبی علیه السلام: «أَللُّؤْمُ أَنْ لا تَشْکُرَ النِّعْمَةَ.»

پستى آن است که شکر نعمت را نکنى.

تحف العقول ص 233

و یادمان نرود، شکر نعمت نعمتان را افزون می‌سازد. در عرصه روابط اجتماعی و خانوادگی نیز تشکر در مقابل لطف دیگران یک ارزش اخلاقی بایسته محسوب می‌شود که ترک آن زیبنده مومنین نیست.

مشهد که می‌روی مواظب باش نمازت در بین راه قضا نشود. زیارت مستحب است و نماز واجب. نیمه شب را که در هیأت می‌گذرانی مراقب باش از نماز صبح جانمانی. میهمانی و دورهمی‌و اجتماع مؤمنین ارزشمند است به شرط آن که آلوده هجو و غیبت و تهمت و ... نباشد. امام حسن مجتبی علیه السلام: «إِنَّ مَنْ طَلَبَ الْعِبادَةَ تَزَکىّ لَها، إِذا أَضَرَّتِ النَّوافِلُ بِالْفَریضَةِ فَارْفَضُوها.»

به راستى هر که عبادت را به خاطر عبادت طلب کند خود را تزکیه نموده است. هر گاه مستحبّات به واجبات زیان رساند آن را ترک کنید.

تحف العقول ص 236