اشک آتش

قدیم که می‌خواستیم برویم خوزستان بعد از خرم آبادباید به پلدختر می‌رفتیم. مسافتش دورتر از حالا بود. جاده اش خطرناک بود و پیچ و خم‌هایی شبیه جاده هراز داست. یکبار مینی بوس ما که سرعت نسبتا بالایی داشت به دلیل ترکیدن لاستیک آنهم درست در سر پیچ، نزدیک بود به دره سقوط کند. باران هم که زیاد می‌شد سیلاب می‌آمد و جاده را با خود می‌برد و راه بسته می‌شد. اتوبان خرم زال راه را نزدیک و امن کرده است. یازده تونل بزرگ در دل کوه کنده شد و این مسیر را هموار کرد. اواسط دهه هشتاد بود. پیمانکارهای خارجی می‌گفتند ما نمی‌سازیم شما هم نمی‌توانید بسازید. بچه‌های خودمان این جاده سخت را در ظرف مدت دو سال ساختند و تحویل دادند. روز افتتاحش هشتاد خبرنگار از کشورهای مختلف آمده بودند و با تعجب از عظمت و سرعت کار بازدید می‌کردند. حالا که بحث اردوهای راهیان پیشرفت مطرح هست خوب است در طول سفر اشاره ای به این دستاورد عمرانی و خدماتی جمهوری اسلامی‌صورت بگیرد. هر چند به نظر می‌رسد چون این کار هم مربوط به زمان دولتهای نهم و دهم است بعضی عزیزان علاقه‌‌‌ای به یادآوری اقدامات آن دوران ندارند.