اشک آتش

مقاله‌‌‌ای جالب را در سایت تابناک خواندم با عنوان "بیوه‌ها و بیوگی مجازی را بشناسیم" به قلم دکتر داود عبداللهی که توصیه میکنم وقت بگذارید و با حوصله به مطالعه آن بپردازید:

سال‌های اخیر روند افزایش آمار طلاق و اسیب‌های خانواده، مقارن و همزمان با ظهور شبکه‌های اجتماعی مجازی اتفاق افتاده است و در پژوهش‌های مختلف انجام گرفته در کشور، نشان داده شده است که بین افزایش مسائل و آسیب‌های اجتماعی در خانواده‌ها با میزان استفاده از از محتوای این شبکه‌ها همبستگی و رابطه معناداری وجود دارد. این شبکه «اگر می‌خواهید در کشوری انقلاب کنید ارزش‌های آن را تغییر دهید.»

نگارنده از نقش این پلتفورم در رونق کسب و کار‌های ایرانیان به خوبی آگاه است. اما اینستاگرام سویه تاریکی هم دارد که باید مراقب آن بود. فقدان آموزش سواد رسانه‌ای انتقادی باعث شده افراد و گروه‌ها با راه‌اندازی کمپین‌های مجازی و فعالیت‌های خصوصی‌تر، اما مخرب حیات واقعی را به چالش بکشند مواردی چون ایجاد اختلاف بین نسلی و به سخره گرفتن باور‌ها و اخلاقیات متعارف در جامعه، عرفی‌سازی باور‌های اخلاقی و خانوادگی، آموزش هنجارشکنی و گریز از باور‌های خانوادگی و فرهنگ دینی، قبح‌زدایی از رفتار‌های ناهنجار، وارونگی در روابط اجتماعی و حریم خصوصی، راه‌اندازی گروه‌ها و صفحات مجازی برای تقبیح ازدواج و مذمت تشکیل خانواده و فرزندآوری، ترویج رفتار‌های ساختارشکنانه بین کودکان و نوجوانان، راه اندازی گعده‌های مجازی برای دیدار‌ها و ملاقات افراد با سلایق ویژه و متفاوت‌تر با نورم‌های فرهنگی خانواده و جامعه، تولید دروغ راست‌نما و وارونه‌نمایی زندگی و زیر سوال بردن معنا و حقیقت زندگی بخشی از این رویداد‌های رسانه‌ای اینستاگرام است.

ولع دیده شدن به هر قیمتی، گردانندگان و مدیران صفحات اینستاگرام را به سمت و سوی بدترین وجه اخلاق سوق می‌دهد این تخریب پیش‌رونده اخلاق و اضمحلال فردیت، مرز و انتهای مشخصی ندارد. دلیلش هم مشخص است. در چارچوب‌های متعارف محدوده خلاقیت وقتی اشباع شد وارد فاز گذار از چارچوب‌های پذیرفته شده و نقض آنها و ایجاد چارچوب‌های جدیدتری هستیم تا به ذائقه‌ها و سلایق جدید، اما خلاقانه و فالور جمع‌کن کمک کند. این چرخه محدوده مشخصی ندارد و به دور باطلی منجر می‌شود که در آن هدف فقط جلب و جذب فالور (دنبال کننده) بیشتر است.

زنان و مردان با صرف زمان بسیار طولانی برای پرسه‌زنی در این شبکه، وارد پروسه‌ای از سردی مناسبات زناشویی می‌شوند که موجبات دوری و فاصله عاطفی – احساسی بین آنها می‌شود. نوعی «بیوه‌گی مجازی» که در جریان آن همسران بدلیل وابستگی شدید به این شبکه از وظایف و کارکرد‌های اصلی خانواده سر باز می‌زنند که خود به نتایج ناخوشایند دیگری منتج می‌شود که سرانجام آن بد عهدی و خیانت و جدایی است.

متن کامل:

https://www.tabnak.ir/005MAC

خدا پر و بال داده که پرواز کند اما حالا اسیر میل ما و میله‌های قفس شده است. امسال عید هم مثل عیدها و تابستانهای دیگر بعضی همسایه‌ها گل و گلدانشان را به ما سپرده اند بعضی ماهی‌هایشان را یکی هم این پرنده را که تا برگردد از او مراقبت کنیم. هر روز زل میزنم به میله‌های تنگ قفس و بال بال زدنهای این طوطی برزیلی که تقلا میکند بلکه راهی به بیرون پیدا کند و بعد از دقایقی ناامید و خسته گوشه‌‌‌ای کز میکند. گاهی صدای پرنده‌ها که از درخت زیر خانه ما بلند میشود او هم به شوق می‌آید و سر و صدا راه می‌اندازد و خودش را می‌کوبد به میله‌ها. هنوز نمیتوانم بفهمم تماشای پرنده‌‌‌ای که از نعمت پریدن محروم شده و نگه داری او در قفس چه لذتی ممکن است داشته باشد. منتظرم‌‌ان‌شاءالله صاحبش که برگشت بلکه راضی اش کنم حتی اگر هزینه اش را بخواهد این پرنده زیبای تنها و پرجنب و جوش را در باغ پرندگان قم آزاد کند؛ توکل بر خدا. میل ما نباید میله حبس و تنگنا و محرومیت دیگران باشد. لذت و تفریح ما نباید حقی از دیگران سلب کرده و کامشان را تلخ سازد. کاش شادی خود را در شادی دیگران بجوییم.