شیخ اسماعیل رمضانی حرف سیاسی نزد. مطالبه گر عدالت و افشاگر مفاسد اقتصادی کله گنده‌ها نبود. صرفا چند تذکر فرهنگی داد در حوزه عفاف و حجاب از باب امر به معروف و نهی از منکر که فریضه ای واجب است؛ انهم با بیانی شیوا و مستدل. طاقت همین را هم نیاوردند. او هم مثل امام جمعه و فرماندار قزوین و امام جمعه لواسان و... قیچی شد. تا دیگران یاد بگیرند برخلاف جریان آب شنا نکنند. مسئولین سیاسی در باطن خودشان اقرار دارند که مقصر و مسبب بروز بعضی معضلات فرهنگی هستند. برای همین با هر انتقادی زود بهشان برمیخورد. اگر چه حاضرند کشف حجاب و بی عفتی‌ها را تحمل کنند به این بهانه که مبادا کشور دچار دو قطبی شود اما در قبال آمران به معروف و ناهیان از منکر ابدا تاب تحمل نداشته و زود اقدام به قلع و قمعشان میکنند آنهم به بهانه حفظ نظام! اینطوری فقط یک قطب باقی می‌ماند و صندلی‌ها به خطر نمی‌افتد! یادمان نرود قرار است نظام ابزار و وسیله و واسطه‌‌‌ای باشد برای اجرای احکام اسلام نه اینکه اسلام پله و بهانه و پوششی باشد برای حفظ قدرت و حکومت.