اشک آتش

یک عادت خوب و ارزنده را بسیاری از مومنان رعایت می‌کنند که بعد از انجام یک کار خیر مثلا اطعام به مردم و ... ثواب آن را هدیه می‌کنند به روح درگذشتگان و حق داران خود و جمع حاضر و ...

این اخلاق را باید نیک و قابل تقدیر دانست. در وهله نخست از این بابت که به یاد رفتگان خود بوده ایم و برای آنها که دستشان از عالم حیات خالی است و دیگر فرصتی برای عمل ندارند، کار خیری را هدیه فرستاده ایم. خوبی دیگر ماجرا این است که چه بسا کسانی که به طور مستقیم و غیر مستقیم به قدر کم یا زیاد بی آن که در خاطرمان مانده باشد، به گردن ما حقی دارند و لطفی کرده اند که ممکن است اصلا متوجه نشده و یا از یاد برده باشیم، ثوابی هم به این درگذشتگان آشنا و ناآشنای صاحب حق نثار می‌کنیم و در حد بضاعت خویش درصدد جبران محبت آنها بر می‌آییم.

تا این جای مسأله را در بسیاری از مجالس و محافل مذهبی شاهد بوده ایم؛

اما

چقدر خوب است گاهی ثواب کار خوبمان را نثار روح درگذشتگانی کنیم که دستشان از این خاک کوتاه است ولی هیچ حقی هم به گردن ما ندارند. درست مثل این که وقتی می‌خواهیم کار خیری انجام دهیم فرقی بین مردم نگذاشته و بدون تبعیض و گزینش، لطفی را شامل همگان نماییم. مثل وقف و ...

خدا هم که می‌خواهد روزی دهد لطفش را فقط شامل عابدان و پرهیزکاران نمی‌کند. به همه بندگانش حتی به آنها که در مقابلش قد علم کرده و سرکشی نموده اند، روزی می‌رساند.

گاهی برای آنانی که هیچ حقی به گردنمان ندارند فاتحه‌‌‌ای نثار کنیم. خدا با آدم‌های بزرگ، بزرگوارانه تر برخورد می‌کند.