کمترین وظیفه اخلاقی در قبال کسی که قدمی‌برایمان برداشته و لطفی در حقمان روا می‌دارد این است که از او تشکر کنیم؛ حتی اگر هیچ توقعی نداشته باشد. شرط ادب این است که قدردان محبت دیگران باشیم و اگر چنین نکنیم در نگاه جامعه، رفتارمان به دور از ادب و اخلاق به شمار می‌آید. با این وصف در مقابل نعمت‌های ناتمام خدای یکتا وطیفه‌‌‌ای بزرگ و ناتمام در شکرگذاری داریم.
امام حسن مجتبی علیه السلام: «أَللُّؤْمُ أَنْ لا تَشْکُرَ النِّعْمَةَ.»
پستى آن است که شکر نعمت را نکنى.
تحف العقول ص 233
و یادمان نرود، شکر نعمت نعمتان را افزون می‌سازد. در عرصه روابط اجتماعی و خانوادگی نیز تشکر در مقابل لطف دیگران یک ارزش اخلاقی بایسته محسوب می‌شود که ترک آن زیبنده مومنین نیست.
اولویت با واجب است!